Hier korte beschrijvingen van boeken die ik lees, voor mezelf, zodat ik weet wat ik zoal lees in een jaar, maar wellicht ook voor jullie, ter inspiratie. Onderstaande boeken las ik in 2018. Kijk hier voor een overzicht met boeken die ik 2019 las.
Dit boek leek me interessant en werd volgens mij ergens genoemd in een podcast (ik weet niet meer welke) waardoor mijn aandacht werd getrokken.
Het boek heeft best wel wat in mij losgemaakt, ik vind het een raar idee dat we (voornamelijk in het bedrijfsleven) eigenlijk een soort zelf-onderhoudende wereld hebben gecreëerd, die op lange termijn niet echt veel indruk achterlaat op de wereld. Schrijver Graeber vertelt in duidelijk opgedeelde hoofdstukken het verhaal van de Bullshit Job, en wat voor impact deze banen op verschillende onderdelen en aspecten van ons leven hebben.
Echt een enorme aanrader.
Ik had een stapel boeken gevraagd op mijn Kerst lootjes dus ik wilde een boek lezen dat niet zo dik was zodat ik mijn (eventuele) cadeau boeken kon lezen daarna. Dit boek krijgt goede recensies en is niet al te dik, dus dat leek me een mooi tussenboek.
Ik vond het boek weinig diepgang hebben. De recensies zeggen dat het je meeneemt in de verschrikkelijk paranoïde tijd die veel Joden doormaakten aan het begin van de tweede wereldoorlog in Europa. Dit boek bracht me dat gevoel niet helemaal, het rondreizen met de trein voelde wat kunstmatig en de situaties waarin de hoofdpersonage zich daardoor bevond kwamen gekunsteld en niet al te ‘echt’ over.
Dat het een manuscript is wat is ‘herontdekt’ en na redactie opnieuw is gepubliceerd is wel een mooie gedachte.
Dit boekje kwam ik tegen bij de boekhandel en leek me een leuk Sinterklaas cadeau voor mezelf. Niet al te dik en de achterflap sprak me meteen aan. Niet eens om de titel, die natuurlijk vanwege het vogel kijken ook wel interessant oogt.
Een prachtig klein verhaal die je meeneemt in het leven van Mattis en zijn zus Hege. Een hele mooie inkijk in Mattis zijn hoofd en zijn kleine leefwereld. De manier van schrijven neemt je mee in de omgeving en creëert op een inzichtelijke manier de wereld waarin Mattis en Hege leven.
Prachtig boekje en zeker het lezen waard!
Makkelijk boek voor lekker tussendoor, ben altijd wel fan van Paulien haar boeken. Vond De Verwarde Cavia wat minder, maar dit taalboek was echt weer een fijne doorlezer met herkenbare stukjes.
Fijne niet al te dikke roman met Joe Speedboot-esque scenarios. Boek gaat over een vader en zijn twee zoons, waarvan één zoon zwaar gehandicapt. Ze proberen er het beste van te maken met z’n drieën. Ik vond sommige duiding over locaties en karakters niet heel diepgaand, maar dat was eigenlijk wel heel relax. Vind het jammer dat ik dit boek op mijn e-reader heb gelezen (en het niet zo lekker markeert op de Kobo) want ik kwam talloze zinnen en woorden tegen waarvan ik dacht, há, super goed bedacht, dat moet ik onthouden. Al is het maar om de humoristische manier van woordgebruik en terminologie. Fijn boek wat je in een paar avondjes op de bank tot je neemt.
Prachtig boek waar je vol goede moed begint met markeerstickertjes en er uiteindelijk achterkomt dat je net zo goed het hele boek kunt markeren. Veel herkenbare ‘situaties’ waar we in de web wereld tegenaanlopen, van een zeer dunne grens tussen werk en privé (en onder andere ‘fomo‘, fear of missing out), tot onnodige meetings met abstracte ver in de toekomst liggende ever-changing doelen en deadlines. Het boek heeft me aan het denken doen zetten en ik kan iedereen die in de digitale wereld werkt aanraden om dit boek te lezen, al is het maar om kritisch te kijken naar je omgeving en naar hoe je zelf tegen je werk aan kijkt. Het blijft maar werk en dat zou zéker niet het belangrijkste aspect van je leven moeten zijn maar als je dan toch 40 uur op kantoor zit, kun je er maar beter het beste uit halen.
Dit boek werd me aangeraden op Twitter en nadat ik een paar keer in de boekhandel het boek had laten liggen besloot ik het toch maar te lezen. Ik houd wel van historische romans alleen kijk er soms wat tegen op om weer aan een pil te beginnen, terwijl ik in de tijd dat ik zo’n boek lees ook drie andere toffe boeken kan lezen. Desalniettemin, toch maar begonnen. Het verhaal met wat historische feiten over wat er zich in de Nederlanden afspeelde na de 80-jarige oorlog was interessant en hier en daar leerzaam. Soms moeilijk om feit en fictie te onderscheiden. Vond de snelheid ook erg uit het verhaal gaan na ongeveer de helft. De roemruchtige Musch die in het verhaal een hoofdrol speelt duikt niet écht de diepgang in, en het blijft vooral aan de oppervlakte waarom deze man de status had die hij had. Okay geschreven, maar ik sta niet perse te springen om het volgende deel in deze trilogie te lezen.
Twee jaar geleden reed ik met Suus naar Frankrijk tijdens de zomervakantie en besloten we om eens een luisterboek te proberen in de auto. Het boek wat we kozen was het Rosie Project. Erg humoristisch tof verhaal. Opvolgend op dat boek las ik daarna ook het Rosie Effect en die was bijna net zo leuk. Kwam dus afgelopen maand dit boek tegen en dacht nou, als die andere twee boeken die ik van hem gelezen heb tof zijn zal dit ook wel leuk zijn. De humor in dit boek is wat meer afwezig, en het is meer een boek die je doet nadenken over bepaalde keuzes die je maakt in het leven denk ik. Uiteraard wel op een luchtige manier, en de bizarre plotwending maakt het toch wel weer een verhaal die je met een glimlach doet eindigen. Minder tof als de boeken over Rosie en niet al te ingewikkeld en diep, maar prima verhaal.
Las eerder al het boek Spotvogels van Jean-Pierre (en Saskia van Loenen) en dit boek leek me in dezelfde stijl en met hetzelfde enthousiasme geschreven. Vind het wel leuk om te lezen hoe andere mensen zijn begonnen met het kijken naar en leren over vogels. Ben zelf natuurlijk nog maar een kleine anderhalf jaar wat bezig met die hobby dus dat is op een mensenleven nog niet zo’n tijd. Jean-Pierre’s enthousiasme is mooi om te lezen en de situaties waar hij over schrijft zijn net zoals in het boek Spotvogels weer erg herkenbaar. Tevens een hoop kleine tips en leerzame onderdelen. Tof boek, lekker weg te lezen op een avond ook.
Dit is zo’n boek die je eigenlijk gelezen moet hebben omdat hij in elke literaire top-weet-ik-veel wel ergens in de top 10 pronkt. Mijn plan was eigenlijk om hem tijdens mijn vakantie aan het zwembad te lezen (haaks op de donkere koude winteravonden in het boek) maar kwam er achter dat er helemaal geen e-book versie is gemaakt van dit boek. Niet erg, want een goede reden om een mooi gedrukte tweedehands op de kop te tikken op Marktplaats. Het boek zelf is een beetje zo’n verhaal waarbij je jezelf aan het eind afvraagt waar je nou eigenlijk 223 pagina’s over gelezen hebt. En als je dan terugdenkt aan al die uren die je hebt gelezen is het in je herinnering eigenlijk gewoon een korte samenvatting van een donkere winterweek… in 223 pagina’s wel te verstaan. Ik vond het wel een fijn verhaal om in te duiken omdat je goed wordt meegenomen in die donkere koude dagen in december, alleen de vlotheid was soms wat ver te zoeken. Ik snapte de strekking al wel toen ik op de helft was. Maar wellicht ben ik te weinig literair onderlegd om in te zien dat de schoonheid van dit verhaal 223 pagina’s nodig heeft.
Ik kreeg dit boek van mijn moeder met als tip dat het wel lekker is om op het strand wat korte verhalen te lezen in plaats van een dikke roman. De korte verhalen zijn maar 1.5 pagina lang en dat leest inderdaad lekker weg. Ik heb persoonlijk extreem weinig met Amsterdam dus dat Sylvia een bundel vol verhalen die mijn vooroordelen over Amsterdam bevestigen heeft geschreven is top. Nou zal Sylvia ongetwijfeld over elke stad zo’n bundel kunnen schrijven, maar goed, dat heeft ze niet gedaan dus we houden het bij Amsterdam. Fijne schrijfstijl, geen blad voor de mond, leuke humor.
Mooi dat ik dit boek op Twitter (wederom DM ;-)) en Instagram noemde en twee behoorlijk negatieve reacties kreeg over dit boek. Ik vond de Vliegeraar die ik dit jaar ook las erg goed en daarom leek me dit boek ook een poging waard. Wederom een typisch literaire roman maar vond het erg tof om te zien dat je met verschillende ‘families’ meeleeft die uiteindelijk samenkomen of overlap hebben. Eigenlijk ook een kleine historische roman, niet zozeer over een tijdperk of gebeurtenis maar je ‘groeit’ wel op met de families waarover het boek gaat. Een weinig moeilijk verhaal en fijne roman voor op vakantie.
In de al eerder genoemde ‘boekenclub’ met @FHdeBos kwam ook zijn held Auster naar voren. Ik had nog niks van deze schrijver gelezen en leerde zijn naam eigenlijk pas kennen door het boek 4321. Omdat dit boek matige recensies kreeg, heb ik nooit echt verder gezocht naar andere boeken. Ik vroeg wat een goede ‘instapper’ was voor deze schrijver en The New York trilogy zou dat zijn. Het is een bundel van drie korte verhalen die zich alle drie in New York (as expected…) afspelen. Ik vond het eerste verhaal over een schrijver die ‘per ongeluk’ detective wordt het beste. Het tweede verhaal vond ik in het begin wat verwarrend vanwege het gebruik van kleuren als namen voor personen (moeilijker uit elkaar te halen dan gewoon namen) maar dat viel uiteindelijk ook te overkomen. Het derde verhaal was een beetje de snelheid kwijt van de eerste twee ‘boeken’ maar desalniettemin een tof boek!
Omdat ik thuis alweer een stapeltje boeken heb liggen om te lezen na de vakantie, en toch nog een dag (plus reis) moest overbruggen tot thuiskomst na de vakantie zocht ik een kort boek. Animal Farm stond al een tijdje op mijn leest en met ~1-2 uur leestijd perfect! Fijner geschreven als 1984 (langdraaaaaadig) en duidelijke uiteenzetting van hiërarchie door het gebruik van verschillende dieren. Met recht een ‘klassieker’, blij dat ik het boek gelezen heb!
Ik was op mijn e-reader tijdens de vakantie aan het kijken wat ik nog aan ongelezen boeken op mijn reader had staan, en tijdens mijn voornemen om wat meer klassieke Nederlandse werken te lezen heb ik lang geleden al ‘Nooit meer slapen’ op mijn Kobo gezet, dat kwam dus mooi uit! Wat een mooi boek, leest heerlijk weg en je leeft mee met de reis die de jongens maken door de (koude en natte) wildernis. Ondanks dat ‘volledig natgeregend materiaal’ niet echt aanlokkelijk klinkt heb je toch zin om je spullen te pakken, je digitale leven thuis te laten en het bos in te trekken. Ook mooi dat er talloze referenties naar Walden (Thoreau) in staan, die ik voor mijn vakantie even ‘op pauze’ heb gezet om wat andere boeken te lezen. Toeval bestaat niet en Hermans leest ontelbare keren lekkerder weg dan het eindeloze betoog van Thoreau.
Ik heb met @FHdeBos een soort boekenclub in onze Twitter DM conversatie, en als historische roman fans onder elkaar kreeg ik dit boek van hem getipt. Ik was even wat korte boekjes aan het lezen en zag wat op tegen weer een dikke pil maar dit boek is fantastisch. Sowieso vind ik een historische roman die een familiegeschiedenis schetst bij voorbaat al tof, en dit was in plaats van de doorgaans in Europa afspelende romans die ik gelezen heb een fijne afwisseling. Het boek neemt je mee naar de indianen in het zuiden van Amerika tijdens het begin van de 19e eeuw en doorloopt de geschiedenis van de familie van de Kolonel, die als jonge jongen wordt ontvoerd en opgroeit tussen de indianen. Als je fan bent van historische romans, zeker een aanrader!
Een week voor mijn vakantie liep ik door de boekhandel en was wat aan het speuren bij de fantasy-boeken. Nou heb ik niet erg veel ‘fantasy’ gelezen (op de standaard A Song of Ice and Fire boeken, LOTR, The Hobbit, etc. na) dus was niet perse ergens naar op zoek. Ik kwam toevallig deze schrijver tegen die ik een tijd geleden al eens ergens had neergepend om uit te zoeken. Vond The Witcher 3 (en uitbreidingen) fantastische spellen dus de boeken waar deze spellen op gebaseerd zijn móeten wel goed zijn. Omdat er talloze boeken zijn over de ‘witcher’ heb ik even opgezocht wat de beste volgorde is om te lezen en The Last Wish wordt beschouwd als goede start. Het is een soort van bundel van korte verhaaltjes die je meeneemt in de wereld van Geralt. Het boek was een beetje een literaire versie van het spel en dat is te gek! Als leek weet ik ongetwijfeld weinig van fantasy boeken maar wat mij betreft is dit een aanrader, de komende tijd hier en daar eens de rest van de boeken lezen.
Inham zag ik ergens vorig jaar al liggen maar toen niet meegenomen bij de boekhandel. Na het lezen van ‘De Lange Droogte’, was ik toch dusdanig nieuwsgierig dat ik het boekje maar heb opgehaald. Had ik natuurlijk veel eerder moeten doen. Prachtig ‘klein’ verhaal die je meesleept in de eenzame tocht van iemand die verloren is op zee. Stiekem een beetje fan geworden van deze schrijver door o.a. deze kleine maar inhoudelijk zulke grote boeken.
Vorig jaar las ik zijn boek Het einde van de eenzaamheid, wat een prachtige roman is. Kwam in de boekhandel toevallig zijn nieuwe boek tegen, en dacht há, die moet op de leeslijst. Ik heb het boek niet meteen meegenomen omdat ik nog in twee boeken bezig was, maar toen ik een treinreis voor de boeg had en er op het station achterkwam dat ik mijn boek vergeten was, hoorde ik vanuit de Bruna dit boek roepen: “Tom, lees mij, lees mij!”. Ik vind Benedict zijn stijl erg prettig (de uitgave overigens ook, prettige lettergrootte en fijn papier) en dit boek leest net als zijn vorige boek weer erg makkelijk weg. Niet een typische roman maar een tof verhaal die je meeneemt met (gefaald) muzikant en docent Beck, die een muzikaal talent onder zijn vleugels neemt.
Ik kwam super toevallig op Twitter een aanbeveling voor dit boek tegen toen ik net een tripje naar Vlieland had gepland. Had helaas geen tijd meer om het boek te halen om het te lezen van en naar het eiland maar met Vlieland nog volop in mijn herinnering las ik het de week er op. Erg leerzaam boek met een geschiedenis die niet alleen wat vertelt over de eilanden zelf maar ook het noorden van Nederland en het ontstaan. Ik vond het soms wel wat langdurig geschreven en kreeg het idee dat de schrijver soms niet helemaal tot de kern wist te komen, had het idee dat dit overigens wel door enthousiasme komt, het boek staat zo bomvol informatie dat het soms wat té is, teveel informatie is niet perse slecht maar het overrompelde wat. Dat het boek niet chronologisch is, is soms ook wat verwarrend. Desalniettemin wel een tof boek als je meer wil weten over onze prachtige eilanden en de geschiedenis daarvan.
Dit boek(je) stond al even op mijn verlanglijst. En het ‘boerderij-leven’ leek me zo relevant voor een natuurtrip dat ik besloot het te kopen om te lezen op de boot van en naar Vlieland. Die overtochten duren ~95 minuten dus dat wil ook prima. Een klein maar mooi geschreven boek over het leven op de boerderij, de zoektocht naar een koe (soms zelfs vanuit de koe haar ogen) en een beetje de problematiek die mensen dagelijks tegenkomen (opgroeien, leven en dood, etc.). Kort en fijn.
Terwijl ik aan het strijden ben om door ‘Tijden van Vuur’ heen te komen van Kate Mosse, had ik zin om even wat anders te lezen. En dan geen ongeduldig makend verhaal van > 600 pagina’s maar iets kort, bondig, luchtig. Kwam toevallig op Twitter een recensie tegen van deze verhalenbundel en dat leek me in deze zomervakantie-tijd een mooi boek. Deze bundel beschrijft een beetje de clichés van het op vakantie gaan maar dan zo omschreven dat ze niet helemaal herkenbaar meer zijn (voor mij tenminste, jullie mogen dat zelf uitmaken uiteraard). Toffe korte verhalen waar soms wel een vlaag van herkenning in zit, maar net ver genoeg weg. Lekker geschreven ook, had het boek zo uit. Zin om op vakantie te gaan.
Soms lees je boeken die je om de één of andere reden niet kunt loslaten. Niet perse omdat ze spannend zijn, of dat je benieuwd bent naar het einde, maar omdat ze op zo’n manier geschreven zijn dat je er naar wil terugkeren. Zo’n soort gevoel had ik met Cognetti zijn boek ‘De Acht Bergen’. Een soort van wandeling door de natuur, beschreven in een boek. Niet al te dik, goed geschreven en echt een soort reis. Toen ik in de boekhandel stond afgelopen weekend en zag dat Paolo Cognetti een nieuw boek had uitgebracht was ik meteen enthousiast. Ook dit boek is weer een heerlijke (en korte) wandeling, die je doet verlangen naar een simpel leven in een hutje in de bossen of bergen. Weg van de chaos, drukte, digitale verslavingen. Boeken, wijn, natuur, wat heb je eigenlijk meer nodig?
Ik ben zelf nog nooit in Amerika geweest en toch heb ik voor mezelf een beeld bij dat reusachtige land. Voornamelijk door films en boeken. In ditzelfde schuitje zat schrijver Arjen van Veelen, toen hij naar St. Louis toe verhuisde bleek het door TV en literatuur geschetste beeld toch ietwat anders. Wat dat beeld dan precies was, deed mijn nieuwsgierigheid kriebelen, en hoe beter die kriebel op te lossen dan het boek te lezen. Het boek geeft voor mij een goede indruk van het echte Amerika door de ogen van Arjen, alhoewel het beeld dat geschetst wordt voornamelijk draait om St. Louis en de omgeving, is het toch een goede blik op hoe het er aan toe gaat in één van de meest arme en gewelddadigste steden van Amerika. Voor iedereen die eens een andere kant van Amerika wil zien is dit boek.
Toen ik deze roman tegenkwam werd ik enthousiast, want de vorige boeken van ‘Hendrik Groen’ vond ik super! De vrolijkheid zit vooral in de andere boeken, en ondanks dat het een beetje een treurig idee is dat iemand zo in een sleur zit in zijn leven dat hij met een dusdanig idee (geen spoilers) moet komen, is het wel een goed weg te lezen boek. Het einde kwam nog even als kleine verrassing. Ik zou zeggen, lees dit verhaal niet als je zelf ook in een sleur zit, of wel, als je dat los kunt laten.
Ik ken vooral van haar bijdragen aan de literaire podcast ‘Ondercast‘ (allemaal luisteren, abonneren, geld doneren, etc!), volg haar op Twitter en zag een fascinerende foto voorbijkomen van het nooit afgemaakte beeld van Lenin, dat op het wederom nooit afgemaakte Paleis van de Sovjets moest komen te staan. Lisa is veel onderzoek aan het doen in die regionen voor haar nieuwe roman en ondanks dat ik me erg nooit erg in de Russische en Oost Europese landen heb verdiept vind ik het wel fascinerend. Ik kreeg via Twitter nog wat achtergrond materiaal doorgestuurd over Lenin’s vinger en daardoor werd onder andere haar novelle/chapbook ‘De benen van Petrovski‘ even aangehaald. Dus ik dacht, nou, wellicht moet ik me ook eens verdiepen in het werk van de makers van één van mijn favoriete podcasts. Prachtig geschreven Novelle, waarin Lisa de plekken bezoekt uit de verhalen van haar (uit Oekraïne afkomstige) grootmoeder. In ‘De benen van Petrovski’, bezoekt Lisa een verlaten paleis, die de leidraad vormt voor haar verhalen. Super tof!
Ik had zin in een wat dunner boek na De Ommegang, vooral omdat ik zin had in Hendrik Groen zijn ‘eerste’ roman, en de nieuwe roman van (o.a.) Citadel schrijver Kate Mosse. Als ik kriebels krijg om een bepaald boek te lezen en ik ben nog bezig in een ander boek, word ik een beetje ongeduldig, dat leest niet fijn. Dus. Het 272 pagina’s tellende boek van Rijneveld past daar perfect tussen. Ik las ergens een recensie dat diegene het boek had weggelegd omdat het te extreem werd, dus dat intrigeerde me wel. Het boek gaat over een boerenfamilie die met het verlies van één van de kinderen moet omgaan. Boek bestaat uit korte hoofdstukjes en de schrijfstijl is prettig. Het extreme is inderdaad aanwezig maar naar mijn inziens eerder op een komische manier dan dusdanig shockerend dat ik niet wil verder lezen. Het ietwat extreme maakt het wel een bijzonder boek die het onconventionele rouwproces beschrijft van ieder familielid. Makkelijk te lezen, maar zeker niet minder goede roman voor tussen de dikke pillen door.
Heuh, het was weer tijd voor een historische roman, en omdat deze vaak erg dik zijn is het altijd een beetje afwachten of ze door te komen zijn. Daarom is een persoonlijke kwaliteitscontrole in de vorm van Twitter altijd wel handig, zo ook met De Ommegang, die werd getipt door meneer @FHdeBos. Dit is het eerste boek van Jan van Aken die ik lees en ben erg onder de indruk. Op een erg spannende manier doorlopen we het leven van Isidorus van Rillingtons, die in zijn geheugen duiken het ‘doorlopen van de ommegang’ noemt. Deze ommegang blijkt onuitputtelijk en ligt vol met kennis uit de 15e eeuw over zaken als bouwkunde en medische kennis. Prachtig boek wat je door wil blijven lezen.
Het is denk ik een beetje heiligschennis als ik zeg dat ik dit een super vaag verhaal vind.
Soms denk ik há, even een klassieker tussendoor, en met 197 pagina’s is The Great Gatsby een prima tussendoortje. Ik las van te voren wat recensies en mensen zijn veelal enthousiast. Dat je een goede indruk krijgt van de jaren 20, meeleeft met de karakters etc. Nou vond ik dat met de film overigens wel zo, in het boek totaal niet. Kon me moeilijk locaties inbeelden, tijdslijn gaat van hot naar her en op Gatsby na zijn het weinig oninteressante karakters. Misschien gewoon niet zo mijn soort boek.
Dit boek al twee keer na het lezen van ongeveer een hoofdstuk gelezen te hebben weggelegd voor een ander boek, voornamelijk omdat ik dacht dat het weer een typische literaire roman over het leven zou zijn. Maar wat een goed boek! De draai van het plot verbaasde me op een goede manier waardoor ik wou blijven doorlezen. Hoe het begin en het einde samenkomt en het boek ook nog op een impliciete manier vertelt hoe veel geluk je moet hebben om uit een door oorlog getroffen land te kunnen vluchten en veilig te landen in een nieuwe thuishaven, maakt het wel dat dit boek je een nadenk momentje toestopt, wat ik niet had verwacht toen ik begon.
De samenvatting “Kat gaat op reis in een minibus met z’n baas” klonk tof dus ik kon dit boek niet laten liggen bij de boekhandel. Ondanks dat de reden voor de reis uiteindelijk wat somber blijkt, geeft het boek op een vrolijke en lieve manier weer hoe de kat Nana en zijn baasje Saturo samen een reis door Japan maken. Mooi geschreven en een fijn boek voor tussendoor, die niet al te dik is. Ook voor niet-katten liefhebbers en mensen die niks met Japan hebben overigens, maar als je wel enthousiast wordt bij het horen van die twee, is het extra leuk!
Via Reddit kwam ik een foto tegen van het notitieboek van Madame Curie, die nog steeds zeer radioactief is en goed opgeborgen is om die reden. Iemand in die thread tipte de biografie die de dochter Ève in het begin van de 20e eeuw schreef over haar moeder. Wat een fascinerend boek en dito vrouw. Het boek zelf is goed geschreven en probeert op een zo’n goed mogelijke manier het leven van Madame Curie neer te zetten, die ondanks armoede en andere omstandigheden, fantastische wetenschappelijke ontdekkingen deed en daar haar leven aan wijdde. Haar doorzettingsvermogen en ‘work-ethic’ zijn op zijn zeer noemenswaardig. Met dank aan Madame Curie hebben we onder andere röntgen en diverse behandelingen tegen kanker. Nogmaals; fascinerende biografie.
Een boek over de vervolging van joden in Polen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een waargebeurd verhaal over de schrijfster haar grootvader en zijn broers en zussen (de familie Kurc). Deze mensen zijn de ‘gelukkigen’ uit de titel van het boek, en onderdeel van de slechts 300 overlevenden van de meer dan 30.000 joden die in het stadje Poolse Radom woonden toen de oorlog uitbrak. Een aangrijpend boek die je meeneemt in de ontberingen die deze mensen moesten doormaken. Mooi geschreven en met recht een eerbetoon aan haar familie.
Een paar jaar geleden liep ik tegen dit boek aan omdat iemand op Twitter riep dat ‘Vaders en Zonen’ zijn favoriete boek is. Omdat ik altijd wel benieuwd ben naar wat mensen bestempelen als hun ‘all-time favourites’ besloot ik het te lezen. Ik had er niet perse een mening over toen, behalve dat het voor een roman uit 1862, bijzonder makkelijk las (uiteraard wel gewoon de Nederlandse vertaling). Ik dacht toevallig twee week geleden weer aan dit boek en dacht há, laat ik het nog eens lezen, dus zo geschiedde.
Op de achterflap van het boek staat o.a. dit “Het verhaal gaat dat Toergenjev, toen hij bij de slotregels van deze roman belandde, het blad van zich af moest schuiven omdat anders zijn tranen de inkt meteen weer onleesbaar zouden maken.” De letters van mijn paperback zijn gelukkig mijn tranen bespaard gebleven, maar ik werd wel rustig van het lezen van dit boek. Een mooi (en kort, met minder dan 200 pagina’s) verhaal over het leven van vaders en zonen in Rusland, en ondanks dat het boek al meer dan 150 jaar oud is zou je zonder dit te weten het verhaal ook prima in het hedendaagse leven kunnen plaatsen.
Ik zei nog maar kort geleden dat ik nooit echt van de korte verhalenbundels was, zonder eigenlijke reden, maar sinds Tom Hanks zijn bundel heb ik het licht gezien. Laat toevalligerwijs nou net in februari de uitreiking van de beste korteverhalenbundel (de J.M.A. Biesheuvelprijs) zijn geweest, waardoor ik meteen een goede keuze gepresenteerd kreeg.
Ik vond het verschil in verhalen (net als bij Hanks overigens) weer groot, in positieve zin dat ze allemaal een ander onderwerp bekleden, in negatieve zin, dat ik sommige erg pakkend en gaaf vind, sommige een stuk minder. Dat is niet erg, ik vond alle verhalen tof, maar het verschil is er. De bundel leest lekker weg, en ik ben echt na deze bundel het korte verhaal nog meer gaan waarderen. Een mooie afwisseling tussen schokkende verhalen, grappige verhalen en verhalen waar je echt even bij nadenkt. Tof! We gaan zien wat de volgende bundel wordt. Tips mogen altijd!
Als amateur vogelaar sprak dit boek mij meteen aan toen er tijdens een aflevering van Vroege Vogels over werd gepraat. Wat een superboek met herkenbare situaties, van bebaarde mannen met dure kijkers tot het enthousiasme bij het eerste keer zien van een vogel. Dat dit boek beschreven wordt als ‘vrolijk’ is in mijn ogen compleet terecht. De korte columns en briefwisselingen tussen Jean-Pierre en Saskia toverden een glimlach op mijn gezicht, en was daarnaast ook nog leerzaam, als iemand die pas net om de hoek komt kijken in de wondere wereld van het vogelen.
Ik denk dat ik dit boek ongeveer 3 keer weg heb gelegd en tussendoor andere boeken heb gelezen. Het verhaal over een man die suïcidale mensen wil helpen door het huis naast een brug te betrekken vind ik tof bedacht, de uitvoering wat minder. Ik kreeg weinig grip op de karakters en kon me ook weinig inleven in de locaties waar het verhaal zich afspeelt. Ik denk dat er van het hele boek slechts een hoofdstuk of twee dusdanig geschreven waren dat ik niet wilde stoppen met lezen. Overigens is dit het eerste boek dat ik las van Griet, heb het boekenweekgeschenk klaar liggen dus die ga ik een kans geven.
Ik kwam op een boeken- of rommelmarkt een keer een hele stapel blauwe boekjes van Jules Verne tegen en gezien ik van dezelfde uitgever al een paar had heb ik besloten om ze allemaal mee te nemen (euro per stuk!). De boekjes die ik al had waren o.a. Het Geheimzinnige Eiland I en II, wat ik fantastische boeken vind. Ik weet zo niet uit mijn hoofd welke ik allemaal heb gekocht maar één was in ieder geval “Naar het Middelpunt der Aarde”, een aardige klassieker van Verne. Ik vond Twintigduizend Mijlen onder zee overigens vrij langdradig (eigenlijk heel deel twee vond ik traag) dus ik hoopte dat “Naar het Middelpunt der Aarde” dat niet zou zijn. En dat was het zeker niet. Ondanks dat sommige hoofdstukken wat traag verliepen vond ik de algehele sfeer en spanning gaaf, net zo als het Geheimzinnige Eiland. Wat zou er toch in het midden van de aarde zijn? Het verhaal sloot wat plots af maar de ‘reis’ zelf was gaaf. Tof verhaal! En met woorden als “kinnebak” kan ik eigenlijk ook niet negatief zijn. Nu eens kijken wat de boekenweek ons brengt volgende week.
Vorig jaar kwam ik toevallig het eerste boek (Bloedbanden) uit de trilogie “De kronieken van Goud & Bloed” tegen. Het boek viel me vooral op vanwege de mooie vormgeving. H.P. Janssens schreef in dit eerste deel een mooi verhaal met spanning, goeie diepgang en een realistisch geschetst beeld van Zuid Europa in de 15e en 16e eeuw. Gezien het boek net gepubliceerd was, baalde ik toen het uit was een beetje dat ik waarschijnlijk lang zou moeten wachten op het vervolg. Er stond verder op de site van de uitgever ook niks over een releasedatum dus geduldig afwachten.
Soms heb je van die momenten dat je terugdenkt aan een boek en denkt hé, daar zou nog een nieuw deel van komen, eens kijken hoe het daar mee staat, tot mijn verrassing kwam ik er dus twee week geleden achter dat er al in november afgelopen jaar het tweede deel was verschenen. Super!
Waar Bloedbanden me greep en erg spannend was viel dit verhaal wat tegen. De klassieke badguy die een prominente rol heeft in het eerste deel komt slechts kort om de hoek kijken en schept een verwachting die nergens in het boek wordt waargemaakt. Pas op driekwart van het boek kreeg ik het idee dat het ergens heen ging maar dat viel uiteindelijk tegen. De gemakkelijke schrijfstijl maakt het verder goed leesbaar dus ik neem het oppervlakkige verhaal van dit deel voor lief als het een voorschot op het laatste deel is. Ben erg benieuwd waar de trilogie mee eindigt. We wachten het maar weer af.
Ik lees eigenlijk nooit verhalenbundels, niet perse met een reden, gewoon nog nooit eerder aan gedacht om een verhalenbundel te kopen. Toch had ik na Edith haar betoog in Ondercast wel zin om Tom Hanks te lezen. “Hé, weer een acteur die denk dat hij kan schrijven.” Klopt. Maar Tom Hanks doet best wel zijn best. Elk verhaal komt samen met een illustratie van een typemachine uit Tom Hanks zijn typemachine collectie, en ondanks dat de typemachines niet in elk verhaal een prominente rol vertolken, komt er wel in elk verhaal een typemachine voorbij, grappig detail. Het verschil tussen verhalen vond ik best groot, sommige leken nergens heen te gaan, en waren meer een soort matige vertelling, waar er bij andere verhalen een spanningsboog in zat en in een kort verhaal toch een hoop voorbij komt. Het leest verschrikkelijk makkelijk weg en omdat de verhalen erg kort zijn is het ook lekker om even tussen door te lezen of tijdens het lezen van een ander boek als je even wat behoefte hebt aan iets anders.
Na de vele pagina’s tellende Murakami die ik las in januari had ik wel zin in een wat dunner boekje zonder al te veel ‘rare’ dingen. Erg fan van Joe Speedboot dus dit boek leek me tof.
Pas in de laatste 25% van het boek greep het verhaal me een beetje, ik weet niet waar het hem in zat. De tijdlijnen die ik vaag geschreven vond. Het heen en weer wisselen van karakters op een wat vage manier. Ik las laatst ergens op het internet dat fans van Joe met dit nieuwe verhaal van Wieringa wel weer aan hun trekken zouden komen. Maar waar Joe Speedboot je prachtig meeneemt met de hoofdpersonen en hun levens, heb ik het gevoel dat ik bij De Heilige Rita heen en weer gegooid wordt tussen karakters en ze eigenlijk maar weinig echt leer kennen. Het las lekker weg, en gezien mijn ongeduld er altijd een beetje voor zorgt dat ik naar een eind toe wil werken -ongeacht de dikte van een boek-, was dit 286 pagina tellende boek een verademing.
Een nieuw jaar leek me bij uitstek een goed moment om mijn eerste Murakami te lezen. Ook gezien de ‘Moord op de Commendatore’ vers in de schappen ligt en er zoveel over werd gesproken dat ik weer nieuwsgierig werd naar deze veelgeprezen schrijver. Omdat ik ook kritieken voorbij zag komen over dat dit nieuwe boek niet echt Murakami is, en dat de kous wel een beetje af is met zijn soort verhalen, leek het me goed om een verhaal te lezen dat 100% wél Murakami is.
Ondanks de dikte van het boek, en het feit dat Kobo je laat zien hoeveel pagina’s van het totaal je nog moet lezen, ben ik er voor gegaan. Ik ben altijd weinig visueel ingesteld tijdens het lezen, ik zie wel voor me in wat voor omgeving iets zich afspeelt, maar een precies gezicht of een precieze weergave van een plaats of locatie heb ik nooit echt. Toch maakte Murakami het in me los dat ik aardig voor me begon te zien hoe zijn werelden er uit zien. Waar schrijvers die dikke pillen schrijven vaak de dikte kunnen wijten aan abstracte omschrijven en weinig tot de kern komen, had ik dat idee bij dit boek absoluut niet. Ben benieuwd naar zijn andere boeken, met als eerste op de lijst Kafka op het Strand.